روستای تاریخی سُه اصفهان، دارای جاذبه کم نظیر اما ناشناخته - وبلاگ دانلود سرا

به گزارش وبلاگ دانلود سرا، استان اصفهان با بیش از 22 هزار بنا و اثر تاریخی که یکهزار و 850 مورد آن به ثبت ملی و هفت اثر آن به نام های میدان نقش جهان، کاخ چهلستون، باغ فین کاشان و مسجد جامع و سه قنات به نام های وزوان ،مزدآباد و مون به ثبت جهانی رسیده، کانون توجه گردشگران داخلی و خارجی است.

در کنار آثار و منطقه ها با معروفیت جهانی، شهرها و روستاهایی متعددی در این خطه وجود دارد که بی شک با جاذبه های فراوان می تواند مذاق هر جهانگردی را شیرین و ماندگاری او در این استان زیبا را بیشتر کند، یکی از روستای تاریخی در این استان روستای سُه در شمال شرقی استان اصفهان است، این روستا یکی از روستاهای شهرستان شاهین شهر و میمه که بر اساس تقسیمات سیاسی کشوری در بخش مرکزی و در دهستان مورچه خورت واقع شده است.

روستای یاد شده در فاصله 65 کیلومتری مرکز شهرستان شاهین شهر و در سمت شمال شرقی آن قرار گرفته است.

سُه از لحاظ موقعیت جغرافیایی در طول 51 درجه و 27 دقیقه و عرض 33 درجه و 26 دقیقه واقع شده است و از جهت شمال به روستای ابیانه، از سمت جنوب به روستای بیدشک، از شرق به روستای کلهرود و از سمت غرب به شهر میمه و روستای رباط محدود می شود. نام روستا از کلمه سُهی یا سَهی گرفته شده که به معنای بلندی و مکان مرتفع است و به نظر می رسد که به دلیل موقعیت کوهستانی روستا این نام را بر آن نهادند.

وجود کاروانسرای عباسی (کاروانسرای آقا کمال پایین) در جاده اصلی منتهی به روستا و کاروانسرای قاجاری در داخل روستا نشان می دهد که این روستا بر سر راه های مهم و اصلی منطقه قرار داشته، احاطه شدن روستا از طریق کوه های مرتفع و وجود رودخانه فصلی در قسمت غربی باعث به وجود آمدن محلاتی با خصوصیاتی متفاوت با بافتی کاملا خودجوش و فاقد ساختار منظم هندسی در روستا شده که این بافت در اغلب نقاط به صورت فشرده و متراکم و درحاشیه رودخانه دارای کوچه باغ ها و خانه باغ های متعددی است، هسته اولیه روستا در جنوب غربی شکل گرفته که بافت قدیمی محله، وجود بقایای قلعه و حمام موجود حاکی از قدمت آن است.

در این روستا می توان به وجود جاذبه های طبیعی نظیر کوهستان ها، چشمه سارها، قنات ها، باغ ها و مزارع و دشت های سرسبز اشاره کرد.

18 جاذبه تاریخی منحصر بفرد در روستای سه

امامزاده یوسف بن علی النقی، امامزاده جلیل القدر، کاروانسرای قاجاری، حمام قدیمی (حمام قلعه پایین)، حمام قدیمی (حمام قلعه بالا)، خانه قدیمی معروف به تلگرافخانه انگلیسی ها، عمارت فرنگی، قلعه پایین، قلعه بالا، برج کبوتر و کنده باغستان، منزل کدخدا، منزل میرزا جعفر، آسیاب امامزاده، آسیاب میرزا ابوالحسن،آسیاب میرزا محمد، ساباط در گذر قدیمی محله قلعه بالا و کوره آجرپزی آثار و ابنیه تاریخی روستا را تشکیل می دهند.

صنایع دستی بیانگر صنعت و هنر نیاکان و نمایشگر ذوق و هنر مردم هر کشور است، در روزگاران گذشته، صنایع دستی به نام پدیده ای تمام عیار در هر عهد حضور فعال داشته و در ایامی که ماشین بوجود نیامده بود و حتی در دورانی که حضور آن به گستردگی امروز نبود این صنعت بود که حامی تمامی استعدادها و آفرینش های سازندگی بشر بود، به همین دلیل است که امروز با نگاه به صنایع دستی هر قوم و قبیله ای می توان دریافت آن قوم در چه مرحله ای از صنعتگری قرار می گرفت.

از جمله صنایع دستی روستای سُه که در زمان قدیم مرسوم بوده می توان فرش بافی، گیوه بافی، اسپندبافی، چادرشب بافی، گلدوزی، سبدبافی(تفت بافی با شاخه بید)، غره بافی (برای تهبه ظرف گندم جو گردو و ... با موی بز تهیه می شد)، تاچه بافی(ظرف برای نگهداری آرد با نخ پنبه تهیه می شد)، تهیه روانداز های چهل تکه، بافت کلاه عرقچین با نخ پنبه، نخ ریسی با دوک (از پنبه، پشم، موی بز برای تهیه گیوه شال گردن جوراب عرقچین و ...)، تهیه ظروف ادویه جات با کدو حلوایی، تهیه سرمه دان با پوست ران خروس بومی، تهیه مشک با پوست گوسفند، تهیه تُلُم (مشک بزرگ) با پوست گاو، پالان دوزی، خورجین بافی را نام برد.

غذاهای سنتی دلچسبی سفر به روستا را به کام جهانگردان بیشتر می کند

هر نقطه از ایران سنت های خاص خود را دارد و غذاهای محلی گوناگونی در هر جای ایران طبخ می شود، از انواع غذاهایی سنتی که از قدیم در روستای سُه طبخ می شده می توان به کالجوش ماما با کشک و گردو و نعناع و پیاز، کالجوش روغنی، آبگوشت، آبگوشت تنوری، قورمه گوشت، سمنوی سنتی روستای سه، کباب دیزی، جغو بغور، جیزوک، کوفته که در اصطلاح محلی به آن قیمچی می گویند، شامی، غورماست، حلیم محلی با گوشت گوسفند، آش بلغور جو ، آش سیرابی، اشکنه تخم مرغ، گلمیشه (تقریبا شبیه به اش رشته)، دمی پَتله، و غذاهای خوش طعمی مثل اوماچ، کاچی، قیمه، عدسی، عدس پلو، شیربرنج اشاره کرد.

انواع محصولات دامی و لبنیات محلی شامل شیر، ماست، پنیر، کشک، دوغ، سرشیر، کره، روغن حیوانی، گوشت گوسفند، تخم مرغ بومی، نان محلی هم در این منطقه زیبای جهانگردی و تاریخی به وفور یافت می شود.

گردو، بادام، انواع سیب، انواع گلابی، به، انواع انگور، گیلاس، آلبالو. زردآلو، انواع آلو، گوجه سبز و آلوچه، هلو، قیسی، هَلگ، نوعی زالزالک که در زبان محلی به آن ویک می گویند، توت، شاه توت، صیفی جات شامل خیار، گوجه، کدو، بادمجان، خربزه، هندوانه، فلفل سبز محصولات باغی و کشاورزی این روستا است، همچنین انواع متفاوتی از گونه های گیاهان دارویی در باغ ها، دشت ها و مزارع روستا وجود دارد.

پوشاک در یک جامعه مقوله ای مجرد نیست و در واقع بازتابی از قابلیت های فرهنگی و اجتماعی، فرهنگی، باورهای مذهبی و پای بنندی های رسمی و سنتی، توان اقتصادی و نگرش سیاسی است، در روستای سُه هم پوشاک بر اساس عوامل مختلف طبیعی،اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی شکل گرفته بود.

پوشاک مردان مردانه - عبارت بود از قبا - ارخلق- ستره - کمرچین و لباده - تنبان و گیوه و عرقچین (کلاه) و مولوی یا عمامه که اینها هم برای سه طبقه از مردم با سه نوع پارچه تهیه می شد.

برای عامه عبارت بود از یک یل(کت زنانه) و یک تنبان که وقتی پهن می شد دولایه بود و تا ساق پای زنها را می پوشاند و با بندی به کمر بسته می شد، پیراهنی گلدار و یک چادرشب الوان پیچازی موسوم به خشتی و یا پنج ماکویه (پنج ردیف نخ) در عرض و طول یک مربع ریز را تشکیل می داد که زنهای روستائی گاهی آنرا بشکل لچک بیسر می انداختند و گاهی بشکل مربع و طرفین آنرا با دست نگه میداشتند.

بازی های محلی روستای سُه هم بخشی از میراث ارزشمند ان محسوب می شود، در فصل زمستان که سردی هوا مانع از کار و فعالیت می شد بازار بازی بچه ها و نوجوانان گرم می شد و بازیهایی که معمول بود و اکنون نسل حاضر بیشتر نام آنها را هم نمی دانند عبارت بودند از: قاب بازی (بازی با استخوان مفصل گوسفند)،هم مشگی، موذی، لپّری، تب داری،پایش شله، کلاه زدن، دِرِه ای، گاله پرانی، شاه بازی

در این میان کاوانسرای روستا و همچنین مرنام آئین سوگواری در دهه اول ماه محرم در این روستا در فهرست آثار ایران به ثبت ملی رسیده اند.

یک پژوهشگر میراث فرهنگی و جهانگردی درباره مسائل و نیازهای این روستا گفت: ساخت و سازهای متعدد تازه در بافت تاریخی و طبیعی روستا که موجب از بین رفتن قسمت های مختلفی از منطقه ها بکر و طبیعی و تاریخی و چشم اندازها زیبای روستا شد که بنیاد مسکن انقلاب اسلامی باید نسبت به این امر توجه بیشتری داشته باشد.

ماهرخ هاشمی در گفت و گو با ایرنا افزود: عواملی نظیر ترافیک، آلودگی، خستگی ناشی از زندگی شهری باعث شده می شود که تعدادی از مردم، روستاها را به نام مقصد جهانگردی خود انتخاب کنند که متاسفانه این امر بسیاری از روستاهای ایران را با معضلات شدیدی روبرو کرده که روستای هدف جهانگردی سُه هم از این قائده مستثنی نیست،سازمان میراث فرهنگی باید در این راستا تمهیدات لازم برای کنترل ورود جهانگرد و حفاظت از میراث روستایی را در دستور کار خود قرار داده و با همکاری مسوولان روستا، مردم بومی و ارائه طرح های مناسب برای احداث زیرساخت های مناسب جهانگردی به حل این معضل توجه بیشتری کند.

وی با تاکید بر حفظ میراث روستایی با شیوه ای صحیح و انتقال ارزش های آن نسل های آینده اظهارداشت: از جهانگردان می خواهیم در حفظ سنت های ساکنان روستاها، محیط زیست و منابع طبیعی روستایی، کوشا باشند.

این فعال میراث فرهنگی و جهانگردی شرح داد: فرسودگی و نیاز به بازسازی و بازسازی بافت های ارزشمند طبیعی و تاریخی و بناهای موجود در آنها از جمله قلعه، خانه ها، کاروانسرا، برج کبوتر، امامزاده از جمله چالش های این منطقه است و از سازمان ها و نهادهای دولتی و تشکل های مردمی درخواست می کنیم به این مهم توجه بیشتری داشته باشند.

وی شرح داد: با توجه به موارد ذکر شده با توجه به ظرفیت ها و پتانسیل های بالای جهانگردی از منظر تاریخی - فرهنگی ، اقامت، استراحت، فراغت و تفریح، کوهنوردی و پیاده روی و طبیعت گردی دارای موقعیت مناسبی برای روستا و توسعه جهانگردی است که نشان از اهمیت مطالعه و و بررسی این روستا به نام یک مقصد جهانگردی با ماهیت جهانگردی تاریخی - فرهنگی و طبیعت گردی و مذهبی است.

این فعال فرهنگی گفت: علی رغم وجود پتانسیل ها و جاذبه های جهانگردی متعدد این روستا فقط در سطح محدودی معرفی شده و آثار تاریخی و طبیعی آن در اثر عدم توجه و نداشتن اطلاعات کافی و درک صحیح از اهمیت آثار تاریخی وجاذبه های جهانگردی روستایی، مدرهمه شدن به تبعیت از شهرها، عدم وجود شبکه اطلاع رسانی، عدم حمایت و توجه کافی و شرایط آب و هوایی و تغییرات اقلیمی رو نابودی گذاشته است.

هاشمی گفت: معماری سنتی روستایی ایران با توجه به قدمت چندهزار ساله از اهمیت ویژه ای برخوردار و بافت کالبدی روستاهای کشورمان ضمن برخورداری از ارزش های معماری همانند سادگی و بی پیرایگی، دارای الگوهای بصری و زیبایی شناختی، انطباق با محیط طبیعی، هماهنگی با عملکرد زیستی و معیشتی، استفاده از مصالح بوم آورد و دانش بومی است.

به گفته وی در این میان بافت کالبدی برخی از روستاها به دلیل برخورداری از ویژگی های خاص معماری، تاریخی و فرهنگی به نام میراثی ارزشمند و بجای مانده از نیاکان ما به تعداد می رود که حفظ و نگهداری آن ها از اهمیت فراوانی برخوردار است.

این پژوهشگر شرح داد: جهانگردی روستایی در کشورهایی نظیر ایران که بخش قابل توجهی از جمعیت آن در منطقه ها روستایی زندگی می کنند به نام یکی از مهمترین شاخص های توسعه پایدار تلقی می شود، بنابراین در برنامه ریزی و توسعه جهانگردی در این منطقه ها باید اصول و راهبردها و قواعد پایداری را رعایت کرد، سرمایه ها و ارزش های پنهان طبیعی، فرهنگی و تاریخی بی تعدادی در منطقه ها روستایی وجود دارد که قابلیت عرضه و معرفی به جهانگردان داخلی و خارجی را داراست و در صورت درک این فرصت می توان حیاتی نو به واسطه صنعت پاک جهانگردی در جوامع و محیط های روستایی ایجاد کرد.

وی گفت: علاقمندان به جهت اهداف مختلفی نظیر استراحت، تفریح، تفرج، ورزش، میراث فرهنگی، مردم شناسی، گلگشت، جهانگردی کشاورزی و طبیعت گردی به این گونه منطقه ها سفر می کنند، بنابراین یک فرصت ویژه در بهره گیری از وجهه پاک و منفعت آور صنعتی است که می تواند تحولی در اقتصاد منطقه ها محروم روستایی در کشورهای در حال توسعه پدید آورد.

هاشمی با بیان اینکه جهانگردی روستایی به طور مشخص می تواند به نام ابزاری جهت ایجاد معیشتی نوین و پایدار در رونق اشتغال بومی و افزایش درآمدهای محلی باشد، افزود: در نتیجه به بهبود اقتصاد رو به زوال در زندگی منطقه ها محروم بینجامد، با این حال در مقوله جهانگردی در چارچوب توسعه پایدار همیشه باید منافع و ضررهای چنین توسعه ای را در نظر گرفت و توجه داشت که هر گونه زیاده روی در این زمینه، می تواند آثار زیانبار و جبران ناپذیری در پی داشته باشد، به نام مثال، عدم توجه به ظرفیت حضور جهانگردان در منطقه (موضوعی که جزء لاینفک و از عناصر پایداری است)، استفاده مفرط از پتانسیل ها و تاثیر حضور جهانگردان سودجو در منطقه و زمین خواری، همیشه شخصیت و هویت منطقه ها روستایی و ییلاقی را تهدید می کند و می تواند به جای آبادانی، سبب تخریب شود.

وی تاکید کرد: بنابراین همیشه باید مراقب بود که این گونه منطقه ها به دست زمین خوارها، بورس بازان زمین و فرصت طلبان در توسعه و حتی بومیان نا آگاه نیافتد و از مواردی که می توان برای جلوگیری از تخریب ناشی از زمین خواری و و بورس بازان زمین برای حفظ بافت و سنت ها و اصالت های روستا به آن اشاره کرد وجود اقامتگاه های بومگردی در روستاها است.

ایرنا